Μαθησιακά Αποτελέσματα: Με την ολοκλήρωση του μαθήματος αυτού οι φοιτητές θα είναι σε θέση να εκτιμήσουν τον σύνθετο χαρακτήρα μιας θεατρικής παράστασης και να την ερμηνεύσουν, λαμβάνοντας
υπόψη το σύνολο των στοιχείων που την αποτελούν. Επιπλέον θα μπορούν να προσδιορίσουν πώς η κάθε αισθητική επιλογή συμβάλλει στη συνολική παραγωγή νοήματος σε μια παράσταση. Θα μπορούν επίσης να διακρίνουν διάφορα είδη παραστάσεων, όπως παραστάσεις όπου κυριαρχεί ο λόγος, η εικόνα, ο αυτοσχεδιασμός ή η διαδραστικότητα, και να τις συγκρίνουν. Θα είναι επίσης σε θέση να εκτιμήσουν πιο δυσδιάκριτες διαφοροποιήσεις ανάμεσα σε παραστάσεις του ιδίου είδους. Μέσα από την ανάλυση
ετερόκλητων παραδειγμάτων, οι φοιτητές θα εκτιμήσουν το εύρος των τάσεων που επικρατούν στο
σύγχρονο θέατρο και θα αποκτήσουν την ικανότητα να τις αναγνωρίζουν σε παραστάσεις που βλέπουν ή που ετοιμάζουν οι ίδιοι. Σ’ ένα πιο φιλοσοφικό επίπεδο, οι πειραματικές σύγχρονες τάσεις που
συζητούνται στο μάθημα ασκούν τους φοιτητές στο να αναπτύσσουν επιχειρηματολογία και ως προς τη φύση του θεάτρου.
 

●    Αναζήτηση, ανάλυση και σύνθεση δεδομένων πληροφοριών με τη χρήση και των απαραίτητων τεχνολογιών.
●    Λήψη αποφάσεων
●    Αυτόνομη εργασία
●    Ομαδική εργασία
●    Σεβασμός στη διαφορετικότητα και στην πολυπολιτισμικότητα
●    Ευαισθητοποίηση σε ζητήματα φύλου
●    Άσκηση κριτικής και αυτοκριτικής
Παραγωγή της ελεύθερης, δημιουργικής και επαγωγικής σκέψης
 

Με επίκεντρο το σύγχρονο θέατρο το μάθημα ευαισθητοποιεί τους φοιτητές ως προς το πώς να διαβάζουν μια θεατρική παράσταση. Επίσης τους εισάγει στις ετερόκλητες σκηνοθετικές προσεγγίσεις που διακρίνουν το σύγχρονο θέατρο με παραδείγματα από τον ελληνικό και τον διεθνή χώρο, που
συμπεριλαμβάνουν καλλιτέχνες όπως ο RobertWilson, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, η EmilyJacir και η SophieCalle. Μια παράσταση μπορεί «υπηρετεί» το κείμενο, να το υπονομεύει ή να είναι
αυτοσχεδιαστική. Ποια είναι η σχέση ανάμεσα σε κλασικές παραστάσεις όπου ο ηθοποιός έχει κεντρικό ρόλο και άλλες όπου ο ηθοποιός αποτελεί τμήμα μιας σχεδόν εικαστικής σύνθεσης, όπως στο θέατρο
εικόνων; Ποιος είναι ο ρόλος του κοινού σε μια παράσταση; Υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε παραστάσεις όπου το κοινό είναι παθητικός αποδέκτης και σε νέες, συλλογικές μορφές, όπου το κοινό
γίνεται συνδημιουργός. Θα μας απασχολήσουν ακόμα ζητήματα που αφορούν στη σχέση του θεάτρου με τη ζωή ή με τις άλλες τέχνες. Σκοπός του μαθήματος είναι να ενθαρρύνει τους φοιτητές να γνωρίσουν
καλύτερα και να συμμετάσχουν στο θεατρικό γίγνεσθαι του καιρού μας.

Το μάθημα αναπτύσσεται σε 13 μαθήματα.
1. Εισαγωγή
Η εξέλιξη του θέατρου από το 1960 έως σήμερα. Σύγχρονες τάσεις στην σκηνοθεσία
2. Antoine Vitez, Ηλέκτρα του Σοφοκλή (εκδοχή 1986)
3 Κακάλας, Σ. σκην. Golfω 2.3 beta (παράσταση
βασισμένη στο έργο
Γκόλφω του Σπ. Περεσιάδη).
4, 5 Ελένη Σικελιανός, Το βιβλίο του Τζον.
Ιάννης Ξενάκης, Πολύτοπον Μυκηνών (1978)
6 G. Strehler, σκην. Υπηρέτης    δυο αφεντάδων του Κ. Γκολντόνι (εκδοχή 1973).
7, 8 Robert Wilson, Les Fables de La Fontaine βασισμένο σε μύθους του Λα Φοντέν.
9, 10 A. Mnouchkine, Le Dernier Karavanserail
11 Sophie Calle, “Prenez Soin de Vous” και Emily Jacir
“Where we come from”
12 Προφορικές
παρουσιάσεις των φοιτητών στη τάξη
13 Ανασκόπηση και επανάληψη

Δραστηριότητα

Φόρτος Εργασίας Εξαμήνου

Διαλέξεις

14

Συζήτηση και διαδραστική διδασκαλία

25

Εκπαιδευτική εκδρομή

10

Πρώτη εργασία

22

Δεύτερη εργασία και προφορική παρουσίαση

33

Προφορική εξέταση

21

Σύνολο Μαθήματος 

125

Μέθοδοι    αξιολόγησης,    Διαμορφωτική    και Συμπερασματική
Ερωτήσεις Ανάπτυξης Γραπτές Εργασίες
Προφορική εξέταση
Προφορικές παρουσιάσεις στην τάξη

Η διαδικασία αξιολόγησης περιγράφεται στο πρόγραμμα των μαθημάτων, που αναρτάται στο διαδίκτυο και
διανέμεται και επεξηγείται στους φοιτητές/τριες στην αρχή κάθε εξαμήνου.
 

•    Aronson, A. (2000). American Avant-garde Theater: A History. London and New York: Routledge.
•    Βαροπούλου, Ε. (2002). Το ζωντανό θέατρο. Αθήνα: Άγρα.
•    Brook, P. (1968). The Empty Space. New York: Atheneum.
•    Carlson, M. 1996). Performance: A Critical Introduction. London and New York:    Routledge.
•    Delgado, M. & Heritage, P. (1996). In Contact with the Gods? Directors TalkTheater. Manchester and New York: Manchester University Press.
•    Hirst, D. (1993). Giorgio Strehler. Cambridge and New York: Cambridge University Press.
•    Kiernander, A. (1993).Ariane Mnouchkine and the Theatre du Soleil. Cambridge and New York: Cambridge University Press.
•    Lehmann,Hans-Thies, Postdramatic Theatre, London: Routledge, 2006.
•    Kotzamani (2014) “Greek History as Environmental Performance: Iannis Xenakis’ Mycenae Polytopon
and Beyond” Gramma 22(2) 2014, 163-178.
•    Kotzamani, M. (2009). “Athens Ancient and Modern. Special Issue on the Contemporary Arts in Athens”.
PAJ: A Journal of Performance and Art, May 2009, Vol. 31, No. 2 (PAJ92): 11-44.
•    Lehmann, H. T. (2006). Postdramatic Theater. London and New York: Routledge.
•    Marranca. B. (1977). The Theater of Images. Baltimore and London: Johns Hopkins University Press.
•    Mitter, Sh. & Shevtsova, M. (2005). Fifty Key Theatre Directors. LondonandNewYork: Routledge.
•    Πατσαλίδης, Σ. (2012). ΘέατροκαιΠαγκοσμιοποίηση. Αθήνα: Παπαζήσης.
•    Πατσαλίδης, Σ. (2004). Από την αναπαράσταση στην παράσταση. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
•    Shevtsova, M. (2007). Robert Wilson. London and New York: Routledge.
•    Τσατσούλης, Δ. (2011). Διάλογος Εικόνων. Αθήνα: Παπαζήσης.
 

https://eclass.uop.gr/courses/TS323/